Ölümün Tanrı ile alâkası yok

İnanç evrenseldir, din ise bireysel. Ölümün ise bu sosyal aktivasyonlar ile alakası yoktur.

Ölüm doğanın her canlısına lütfudur, “Her fani bir gün ölümü tadacaktır” hadisi ile bunu islam dininin de kabul ettiğini söyleme hakkına sahibim.

Bitki ile hayvanlarda da olan bu yenilenme şekli yani ölümü, inanç içine katıp, din ile kimliklendiremezsiniz. Aksi halde hayvan ve bitkilere de din indirilmemesi adil olmaz.

Ölüm sahipsizdir; bu yüzden haşmetiyle geldiğinde hiç bir dini bilgisi acınızı hafifletmez.

Ölümün gelişi basit birşey. Son sahneden sonrası olmayacağı için benim için ölümün hiç önemi yok, korkum da yok. Öncesi de, her gün yeni bir gün, yeni mutluluklar. Bunu farkedin yeter.

Ölüm acısı cismin kaybolması ile birlikte hisi ve şahsi paylaşımlarında özlemini çekmektir. Bu yüzden her ölümün acısı aynı yoğunlukta olmaz.

Cismin ve hissin kaybolmasından acı yoğunluğunu en derin yaşadığımız kişiler aile bireylerimizdir; bu acı insanı yıkar da geçer.

Bazen de bir yanımıza bir parçasını nakşettirenler olur. Anarız, kendi adıma anmakla yetinmem ararım, giderim, sarılırım, bana kattıklarını ona anlatırım, “varlığını taşıdığımı” ona hissettirir, hatta söylerim. Bunun tanrıyla alakası yok.

Bazı ölümler erken kaybedişler ile içimde şavk söndürüyor. Ölen kişi gelip bende yaktığı güzelim şavkı üfleyip kaçıyor. Bunun da tanrıyla alakası yok.

Bazı insanlarımın büyümekte olan çocuk dünyama kattıkları vardır; bunun da tanrıyla alakası yok, kendileri yaptılar, ama bunu köşe yazısına indirgemem olanaksız.

Onlardan kendime nakşettiklerim içerimde büyüyüp, örnek olarak etrafa dağıttıklarımdandır. Yakın zamanda bu kişilerden birini kaybettim.

O, yazın sarı sıcaklarında merdiven girişi serinliklerindeki kurabiye kokusu. Bir çocuğun başında sevgiyle gezinen el. Çocuk gözlere bakarak ve sadece ona odaklanarak konuşacak kadar kıymetli gören. Bunların tanrıyla hiç alakası yok.

O, Güzelhisar'ın 80'li yıllarında esen Mülkiye ablasıydı.

İçimde bir şavk söndü.

Sevgiyle kalın dostlar...