Eylül…

Bu iki dostun içi, renklerden tutun da seslerden, gökyüzü ve bitki hareketlerine kadar her türlü eylem ve manzara ile dolu.

Sonbahar ve yağmuru bakarken duyabiliyorum, dinlerken görebiliyorum.

Özellikle bu ikiliye bütün algılarım açık. Şehrin üzerine çöktüklerinde, yağmuru sonbahar resmi olan bir tuvalin içinde yaşıyorum.

Ben bana sunulan bu güzelliği görüyor, gördüğüm için de hak ediyorum. Duygu durumuma göre beni ya çocuklaştırır ya da şiirler yazdırır bu ruh eşlerim; hem kendilerine hem de her şeye.

Bu şiirim de sonbahardan ve sükûnetten beslenenlere; yağmur ve gazel sesini duyabilenlere, bu gün ki EYLÜL' e…

Sevgiyle kalın dostlar...

* * *

EYLÜL

Nemli dal kokan rüzgârlar habercisi; gelen o, gelen sonbahar.

İhtişamını yitiren yeşil, yaprakları terk ederken; ılımlı sarısının, yangın kızılının hükmü sürecek.

Alacalı ikindiler düşecek sokaklara.

Ben gene çocuk, ben gene şimdiki ben.

*

Gülkurusu akşamlar cam kenarına sürükleyecek beni... ince bellideki çayın dönen buğusunun cama vuran gölgesini izlemek var şimdi.

Gökyüzünün mavisi erken gelen akşamla demlenecek...

Demli, lacivert gökyüzünde, pembe bulutlar seyretmenin mucizesi vuracak dudak kenarlarıma...

Serin camdan, gölgesi yüzüme vuran pembe bulutlar göreceğim.

Ben gene çocuk, ben gene şimdiki ben.

*

Geldin mi!?

Bittiği anda bile hep muhtaç kaldığım yağmurlar sende.

Seninki başka... demli akşamlarına vuran günbatısı sancısının gözyaşı bu damlalar.

Senin ki eflatun gözlerinden yüzüme düşen ıslak bir iz.

Bahar yasının gözyaşları!

Seninki ıslak toprak kokusu!

Nemli gazellerdeki ayak izlerim!

Lütfen dök içini bana! Bak, hazırım sana yalvarmaya!

Ben gene çocuk, ben gene şimdiki ben.

*

Yeşili kızılınla boğup, gülkurusu ile gömen... pembe bulutlarında kayboluyorum!

Dök içindekileri! Biliyorum, kırlangıç fırtınasının haberleri var!

Sen, olgun zamanlardan en bahtiyar...

Sen gene Eylül, ikimiz de artık sonbahar.