ADALET, MİLLET İRADESİ VE ÜSTÜNLÜK

PROF. DR. MUSTAFA NEVRUZ SINACI

Adı “Adalet ve Kalkınma” olan partinin olağanüstü büyük kongresinde, hatipler adeta haykırıyor, başta Hâkimler ve Savcılar Yüksek Kurulu (HSYK) olmak üzere, Cumhuriyet Baş Savcıları dâhil bütün adalet ve hukuk cihazı camiasına telkin, tembih ve tehdit dolu mesajlar göndermekte birbirleri ile yarışıyorlardı!.. (Ankara, 27 Ağustos 2014)

Onlara göre: Hiçbir şey (güç, kuvvet veya erk) millet iradesinden üstün olamazmış!.

Özellikle, 27 Mayıs sonrası ve bizatihi 27 Mayıs’ın (12 Mart, 12 Eylül, 28 Şubat ve sair post modern darbe, sulta/cunta, vesayet kalkışmalarının) henüz yargılanmadığı; Şahsi ahvaller dışında (Nürmberg Mahkemeleri gibi), bütün olayın maşeri vicdan (HÂKİM) önüne çıkartılıp sorgulanmadığı bir Türkiye’de, bu söz çok iddialıdır. Mübalâğalı, ağdalı, abartmalı ve belli ki “icraattan dolayı duyulan rahatsızlıklardan mütevellit”, aba altından sopa gösterme amacına matuf bir söylem kabilindendir!..

Esası demogoji, hayal ve ütopyadır.

Zaten de öyle algılanmıştır…

Yine de gelin, bu iddia ve ihtirasın mümkün olup olamayacağına bir bakalım:

Ancak burada, öncelikle millet iradesinin tezahür biçimi son derece önemlidir.

Medeni ülkeler ve yerleşik, kurumlaşmış namuslu-dürüst, ilkeli-onurlu, sorumlu-soylu ve saydam demokrasilerde “bire/bir” yani, doğrudan vekâletle temsil hakkı verilmiş bireylere Millet Vekili denir. Doğrudan seçmen tarafından önerilerek, tayin ve tespit edilmemiş kişinin milleti temsil hakkı yoktur. Bu ve mümasil (benzer) kişiler ancak patronları, parti sahipleri ve icabında dâhil oldukları “saadet zincirinin” menfaatlerini temsil ve ilzam ederler…

Dolayısıyla Milletin değil; Vesayetin vekillerine parlamenter denilir.

Son elli yılda bu usul-esas ve kriterlere uygun olarak: Namuslu, dürüst, demokrat ve şeffaf usullerle seçilmiş, gerçek bir “MİLLET VEKİLİ” var mı acaba?. Malûm sürece dair tarihte yazmıyor. Bilen varsa beri gelsin!.. Velev ki, Milletvekilleri bu esas ve usullere uygun seçildi. Millet tercihinin eseri, şaibesiz vekiller ve “devlet idaresinde millet iradesinin” tecelli unsurları oldu. Bu takdirde adalet’in üzerinde ve adalete rağmen bir irade ortaya konulabilir mi? Müştereken Meclis dahi adalete aykırı bir karar alabilir ve uygulamaya sevk edebilir mi?

Cevap: ‘Kesinlikle HAYIR, asla ve kat’a mümkün olamaz’... 

Tam burada bir hatırlatma yapayım:

1 Eylül Dünya Barış Günüdür. (01 Eylül 2014) 

Barış öyle bir kavramdır ki; Sadece Adalet hüküm sürdüğünde gerçekleşir.

Bir ülke, aile, kabile, kurum veya dünyada Adalet yoksa Barış yoktur. Ülkenin bütün kurum ve kurulları ile hayatın her alanında adalet yoksa sadece zulüm, eziyet, işkence, gasp, irtikap, terör/tedhiş ve sömürü vardır. Nizamı âlemde; Daha açık ve doğru bir tanımlama ile evrensel hukukta; Haklı, doğru-iyi ve dürüstlerin güçlülüğü>meşruiyeti esastır. Özellikle vahşi batının ‘şeytani kuramı’ olan “insan insanın kurdudur” itikadında ‘güçlülerin haklılığı, hâkimiyeti ve meşruiyeti’ esas olmakla beraber; Bu yol, meslek veya meşrep orijinal/objektif İnsan (canlı) Hakları, Adalet, adalet ahlâkı ve hukuka kesinlikle aykırıdır.

Amma lâkin (sözde) Müslüman âlemin içine düştüğü gayya çukuru; Nefret, ifrat, hırs, ihtiras, zaaf, fetret ve “kifayetsiz muhterisler” ile millet iradesini “sahtecilik, yalan ve hileyle” gasp ederek hükümferma olan kripto tiranlar dolayısıyla, yüzler Kâbe’den batı’ya çevrilerek; Adalet, hakikat ve faziletin nuru, kötülük ve kul hakkının karanlığına iblâğ olmuş (dönüşmüş) bulunmaktadır. Bunun anlamı:

Şu anda dünyada özgür, hür ve hükümran bir İslâm ülkesi yok demektir.

Oysa, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulduğu 1923 yılında, başta İran olmak üzere; Afganistan ve Türkiye hür, bütünüyle özgür ve hükümran (egemen) ülkeler idi!..

İşte günümüzün fotoğrafı budur.    

Peki, “ADALET MÜLKÜN TEMELİDİR” ne demek?

Kuramın Arapça aslı “El-adlü esâsü’l-mülk”tür. Türkçede ‘mülk’ kelimesi ‘Mahkeme kadıya mülk değil’ söylemindeki gibi genellikle taşınmaz (gayrimenkul) anlamında kullanılır. Oysa Arapçada hükümran devlet, müstakil düzen, ülke, egemenlik, iktidar, saltanat, özgürlük anlamlarına gelir. Yani ‘Adalet mülkün temelidir” sözüyle özellikle ve ağırlıkla kastedilen: “Devletin veya düzenin esası adalettir.” Hükmü, hayati unsur ve evrensel gerçeğidir.

Bu gerçek, Mecelle, Sosyoloji, Felsefe ve Siyaset Bilimi disiplinleri gibi objektif ilmî kaynaklarda (medeni siyaset normunda) açıklandığı ve tanımlandığı üzere:

Millet Meclisi (YASAMA) nezdinde; Bütün Millet Vekillerinin ortak ve kesin mutlak sorumluluğu altında:  

Adalet cihazı (YARGI) “özerk, tarafsız ve bağımsız”,

Hükümet (YÜRÜTME) ise, sadece Anayasa, Anayasaya kesinlikle mutabık/uygun olmak koşuluyla Yasama Kanunları ve Yargı Kararlarını uygulamakla memur ve mükellef olup; İş bu erklerin/kuvvetlerin her birisi, devlet varlığı içinde “nevi-i şahsına münhasır” özerk unsurlardır. Şu kadar ki: Yasama kendine amir; Yargı ve yürütme ise Yasamaya bağlı kurumlar ve bağlı kuruluşlar hükmündedir.

Yani: Tepeden-tırnağa, tabandan zirveye/çatıya, devlette adalet hâkim ve hükümferma olmadıkça; İnsani, hukuki, ahlâki ve medeni bir devletten söz edilemez. Devlet, Demokrasi, Cumhuriyet ve Lâiklik“olmazsa olmaz” kabilinden özgün kurallar bütünüdür. Hükümetler sadece ve yalnızca; Mümkünse bu kural ve kaideleri, akaidi/rejimi geliştirmek, iyileştirmek ve mükemmelleştirmek;  Daha kavi, sağlam ve mükemmel kılarak “haklıların güçlülüğü, iyi insan ve iyi vatandaşların” mutluluğu istikametinde yükseltmek zorunda ve yolunda Millet Meclisi ile ortak çalışarak görev yapmak durumundadırlar.

‘Esas’ kelimesi için seçilmiş olan ‘temel’ yanlış anlaşılmakta, yanlış kullanılmaktadır.

Çünkü bir “toplumsal akit/sözleşme niteliği arz eden” devlet kurumu adalet temelinde teşkili önemli olmakla beraber; Asıl şart adalet, hak ve hukukun devlet binasının “temelden tabana, tavana (en tepeye) ve bütün huzme ve hücrelerine nüfuz etmiş bulunmasıdır.”

"Adalet, sadece devlet binasının temelinde mevcuttur” biçiminde bir iddia ve telâkki ile otaya çıkılıp; Devlet işleri “Kitabına Uydurulmak” kabilinden sevk, idare ve idame olunamaz. Söz, kuram ve kural’ın sahibi olan Hz. Ömer’in anlayışına göre “adalet bir devletin temelinde olduğu gibi çatısında da, yani her zerresinde mevcut olmalı, fiilen hayat ve vücut bulmalıdır."

Temelinde adalet olup da, temeller üzerine bina ve inşa edilen kurum ve kuruluşların çatısında zulüm yaşanırsa, o binada adaletin varlığından söz edilebilir mi? Elbette, kesinlikle hayır. Halkın idaresiyle iştigal edip;

En az Hazreti Ömer veya aynı dönemin “putperest İran Kisrası Nûşirevan” kadar adil olamayan Amirler ile; “Adaletsiz amirler karşısında dilsiz şeytan kesilen Alimler” manâ itibarıyla sadece bir Köpek hükmündedirler. Biline…

Netice olarak:

Adaleti Meclisler tesis (eşit, adil, orijinal (norm), hikmetli, evrensel hukuk ve insan haklarına uygun kanunlar çıkartarak);

Adalet cihazı (Mahkemeler, Hâkim, Savcı ve Avukatlar) temin ve;

Hükümet’ler; Kanun ve kararları ifa ve icra etmeye mecburdur.