Dava…

Yaz kızım…

‘’ Suçlu uzun süre koltuktan kalkmayınca altına sıçtı…

Kendi kokusunda boğularak idamına karar verildi…’’

* * *

Anlat oğlum…

Hakim bey şu gördüğünüz mendeburu kendi ellerimizle oturttuk koltuğa…

Adam ‘’müsait ‘’, her duruma uyuyor…

Asla dik ve sağlam değil.

 Eğilip bükülüyor.

 Anında bulunduğu kabın şeklini alıyor.

Bukalemun gibi kişiden kişiye, bulunduğu ortamın rengini alıyor…

El etek öpmekte, yalakalıkta usta.

Uzaktan bakmayla anlayamadık her duruma müsait birisi olduğunu…

Seçim öncesi yanımızdan ayrılmayan bu insan, koltuğu görünce cam fanus içine kapattı kendisini…

Fildişi bir kulede hapsolmuş birisine ulaşamadık hakim bey.

Kokusu sardı dört bir yanı ama elden ne gelir, temizleyemedik…

Bizler “mücahit” olunca yanına yaklaşamadık.

Bizim gibileri hiçbir parti almaz zaten içeri.

Alırlarsa kendilerinin çalışmadıkları çıkar ortaya.

Vatanımıza, milletimize hizmettir bizim tek derdimiz.

Konu vatan olunca boynumuz kıldan incedir…

* * *

Bize yıllarca nasıl zengin olunur?

Nasıl hile yapılır?

Nasıl cep doldurulur?

Hepsi öğretildi.

Ağız dolusu küfrün güzelliği anlatıldı her fırsatta…

Sinsilik, hoyratlık, yozluk dolu bir yaşam sunuldu önümüze…

Nice canlara, nice gençlere, nice güzelliklere kıyıldı yıllarca…

Sanırım tek öğretilmeyen insanlık ve dürüstlüktü…

* * *

İnsanları sevmeyen, emekçilerini saymayan, hayvanlarını öldüren, ormanlarını yakan, ırmaklarını kurutan, nefret dolu, sevgisiz, saygısız bireyler olduk çıktık…

Büyük ünlü uyumunu, Hun İmparatorluğu’nu ve ondalık sayıları ezberlesek ne olur, unutsak ne olur?

İnsanlığımız olmadıktan sonra…

* * *

Müteahhitler ve müsaitlerin kol gezdiği bir dünyada, sokakta gördüğüm bir kediyi severken, hala duru saf çocuklar gelir aklıma…

Ben “mücahit”im hakim bey…

Tek derdim bu pis kokulardan kurtulmak.

Burnumun direği kırıldı vallahi…